jump to navigation

Mun framvegis skrifa á Bloggheimum nóvember 11, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Vefurinn og umræða.
1 comment so far

Þar sem ég hef ásamt fleirum opnað nýjan bloggvef sem kallast Bloggheimar, þá mun ég skrifa þar héðan í frá.

Slóðin á vefinn er: http://www.bloggheimar.is

Ný slóð á bloggið mitt er: http://www.bloggheimar.is/ak72

Vefnum verðu svo formlega sleppt í loftið klukkann 11:11.

Efasemdir um Þjóðfund nóvember 8, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Atvinnumál, Hrunið, Hugleðingar, Stjórnmál.
add a comment

Þegar maður heyrði fyrst um framtakið að koma á Þjóðfundi í Laugardagshöll, sem stefnumótunarfundi til endurreisnar samfélagsins, þá leist manni bara vel á hugmyndina og hvað fundurinn ætti að einblína á, eða eins og segir á síðu Þjóðfundar:

„Fyrri hluti fundarins er helgaður spurningunni: ”Hvaða lífsgildi eiga að vera okkur leiðarljós í þróun samfélagsins?”. Síðari hluti fundarins er helgaður umræðu um meginstoðir samfélagsins, eins og velferðar- og menntakerfi, atvinnuskapandi umhverfi, regluverk o.fl. og með hvaða hætti hægt er að endurmóta þær í samræmi við þau lífsgildi lögð hafa verið til grundvallar.“

Nú um helgina hafa þó ýmsar efasemdir byrjað að kvikna hjá mér um ágæti þessa fundar, þó aðallega vegna tveggja atriða sem mér þykja einkennileg en þau tengjast valinu á fulltrúum á fundinn, nokkuð sem ég byrjaði ekki að hugsa út í, fyrr en ég hafði fregnir af fyrra atriðinu sem ég ætla að minnast á, rétt fyrir helgi.

Svo er mál með vexti að upp á síðkastið hafa talsmenn Þjóðfundar talað mikið um það og á ýmsum vettvöngum, að valdir séu 1200 einstaklingar með slembiúrtaki úr þjóðskrá og myndu þeir fá sent boðskort, nokkuð sem manni þótti flott og myndi skila breidd. Aftur á móti hef ég fengið að heyra það, að tvær manneskjur sem ég þekki, hafa fengið símtal þar sem viðkomandi er sérstaklega boðið að vera með. Annarsvegar er það manneskja sem hefur nokkra vigt í þjóðmálaumræðunni og svo hinsvegar hugmyndaríkt og  gott gæðablóð sem er framkvæmdastjóri lítils fyrirtækis og hefur aðeins verið að fitla við stjórnmál.  Bæði manneskjur sem ég myndi alveg treysta til þess að taka þátt í svona vinnu(og allra góðra verka) EN…

Já, þetta stóra EN. Er ekki verið að matreiða þetta á fölskum forsendum ef þetta er sagt vera slembiúrtak en einhverjir eru svo handvaldir án þess að tengjast sérvöldum 300 fulltrúum sem er orsök hinnar efasemdar minnar? Hvað hafa fleiri verið valdir svona handvirkt? Hverjir völdu og hversvegna? Hvaða forsendur voru fyrir vali á því að þessir ættu að mæta frekar en Jón verkamaður og Gunna fóstra? Var verið að reyna að finna fólk sem yrði fulltrúar ákveðinna sjónarmiða? Verður ekki svona handstýring jafnvel til þess fallin að hætta á að ákveðin sjónarmið verði sett í forgang?

Strax og þetta byrjaði að gerjast í kollinum mínum, þá fór ég að skoða nánar þjóðfundinn, upplýsingar um hann og hverjir stæðu á bak við. Þar las ég betur um hvernig valið á fulltrúm Þjóðfundar færi fram og rak augun í það að 300 fulltrúar stofnanna og samtaka, væru einnig boðaðir, nokkuð sem vakti upp stórar efasemdir hjá mér og furðu yfir því að engin skuli hafa spurt betur út í þetta atriði opinberlega.

Hversvegna? Svarið liggur í augum uppi. Þarna eru fulltrúar hagsmunasamtaka m.a. fyrirtækja og stofnanna að mæta sem fulltrúar sjónarmiða vinnuveitenda síns eða hagsmunasamtakanna/þrýstihópsins. Þeir eru ekki að koma þarna sem óháðir aðilar inn í þetta, þeir eru komnir þarna til að verja og vinna að hagsmunum sinna umbjóðenda fyrst og fremst, nokkuð sem veikir fundinn sem slíkan þar sem þessir 300 fulltrúar myndu hafa talsverða vigt í umræðunni og jafnvel gætu drottnað yfir henni og einhverjir munu gera það, þekkjandi fulltrúa þrýstihópa rétt.

En það sem líka vekur efasemdir er að í orðinu hagsmunasamtök, felst líka það að þarna eru fulltrúar fyrirtækja að mæta í krafti samtaka á borð við LÍÚ og Viðskiptaráðs, aðilar sem ekki munu sætta sig við niðurstöðu sem annarsvegar hljómar upp á verndun sérhagsmuna sinna: einkaeign sína á auðlindum hafsins með tilheyrandi braski og hinsvegar reglulaust viðskiptalíf þar sem grimmar hýenur markaðrins fá að ráfa áfram um, rífandi upp í græðgi sinni hold almennigns sem situr upp með allar skuldir þeirra nú.

En ekki er það bara að fyrirtækin verði ósátt við aðra niðurstöður en sínar, heldur einnig er ætlunin að fulltrúar þeirra og annara hagsmunasamtaka/stofnanna, taki þátt í að móta samfélags gildi sem ætlunin er að eigi að stuðla að endurreisn Íslands, fulltrúar fyrirtækja eiga að vera þarna að taka þátt í umræðum um hvernig regluverk þeirra eigi að vera, eða regluverksleysis líkt og þeim tókst að koma á, í gegnum dótturfyrirtæki þeirra við Austurvöllinn og móta hugmyndir að því hvað og hvernig meginstoðir samfélagsins eiga að vera.

Stöldrum aðeins við, hugsum þetta lengra, hugsum þetta út frá því hvað fyrirtæki ganga út á. Fyrirtæki ganga út á að græða pening, þau hafa engin samfélagsleg gildi heldur á samfélagið að vísa þeim leiðina að gildum samfélagsins í gegnum lög og reglur. Og hvað er samfélag? Samfélag er hópur fólks sem er sameinað í gegnum einhvern ákveðinn hlut s.s. búsetu. Takið eftir, fólk, ekki fyrirtæki. Fyrirtæki eru ekki lifandi verur, fyrirtæki er eitthvað sem er skapað af fólki sem býr í samfélaginu, fyrirtæki skapa ekki samfélag nema í dystópískum vísindaskáldskap, fyrirtæki eru afurð samfélagsins, ekki uppspretta þess né það afl sem samfélagið á að vera stjórnað af.

Höldum aðeins áfram með fyrirtækin og gildi. Fyrirtæki sem slík, eru ekki verur með siðferði, heldur misgrimm og rándýr sem sum hver ganga eins langt og hægt er í krafti græðginnar, og sum svo langt að heilu efnahagskerfin hrynja, samfélagssáttmálinn rofnar og fólkið sem er hluti samfélagsins, skaddast alvarlega á marga vegu.  Fyrirtæki hafa ekki neinar samfélagslegar né siðferðislegar skyldur ólíkt einstaklingum nema að borga skatta.

Einhverjir gætu bent jú á að þeim beri að hlíta lögum og reglum nema ólíkt fólki sem hefur flest einhver siðferðisleg viðmið og gildi, þá hafa fyrirtæki sem slík það ekki, heldur reyna að sjá hversu langt þau geta beygt og sveigt lög í leit að glufum, íkt og rándýrið sem leitar leiðar inn um girðingu hænsnakofa þjóðarinnar, til að geta rifið i sig hænur almennings þar fyrir innan og komist upp með það. Þetta gera þau til að ná fram sínu eina gildi: að hámarka hagnaðinn. Sama hagnað og þau eru tilbúin til þess að brjóta mannréttindi á starfsfólki sínu sem og öðrum einstaklingum fyrir, sama hagnað og þau eru tilbúin til þess að beita aðra miklu óréttlæti, svikum og prettum fyrir, sama hagnað og samfélagsleg gildi er vel fórnandi fyrir.

Ég hef því talsverðar efasemdir um þennan þjóðfund út af þessum tveimur atriðum, þó sérstaklega þessu með þrýstihópanna sem fara þarna inn með hagsmuni umbjóðenda sinna og að sérstaklega að fyrirtæki eigi að fara að taka þátt í stefnumótunarvinnu um hvernig lög og reglur um þau eiga að gilda, það er ekki þeirra að ákveða því þeir sem setja lög og reglur um sjálfa sig, eru vanalega að gera það með sína hagsmuni að leiðarljósi, aldrei annarra.

En voru skipuleggjendur fundarins að gera þetta að vísvítandi ráði? Ég stórlega efast um það nema upplýsingar kæmu fram um annað, ég held að þau hafi bara einfaldlega ekki áttað sig á hættunni sem fylgir því að bjóða rándýrum þrýstihópa í hænsnakofa Þjóðfundar, og gert þarna mistök í góðri trú. Má kannski leiða að því líkur að mörg hver sem standa að þessu, eru of nátengd viðskiptalífinu til að sjá það og því talið það góða hugmynd að hleypa þrýstihópum atvinnulífsins að borðinu til að tryggja sjónarmið þeirra yrðu fyrirferðarmikl.

Maður býður svo og sér hver verður niðurstaða fundarins, en eitt er öruggt að mun gerast í framhaldi fundarins. Aðstandendur og skipuleggjendur ætla að gerast þrýstihópur til að koma niiðurstöðunum í framkvæmd.

Að skilja við Þjóðkirkjuna nóvember 6, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Hitt og þetta, Hugleðingar, Trúarbrögð.
5 comments

Í dag er merkilegur dagur í lífi mínu. Í dag skrifaði ég loksins undir skilnaðarpappíra, framvísaði þeim niður á Þjóðskrá og skildi endanlega við Þjóðkirkjuna sem hefur verið áskrifandi að skattfé mínu of lengi.

Þetta var þó engin skyndiákvörðun heldur hefur hún tekið hátt í tuttugu ár að komast í framkvæmd því það er mjög langt síðan ég uppgötvaði að þessi veika trú sem ég hafði, var byggð á hræsni og falsi stofnunnar sem notaði sér tilfinningar fólks sér til gróða og hylmdi yfir illum verkum þjóna sinna sem siðblindir sáu sér leik á borði til að notfæra sér nándina við veikgeðja fólk og börn, til að svala sínum sjúku hvötum.

Ekki var það þó það eina sem færði mig í hóp hinna vantrúuðu heldur einnig saga stofnuninnar sem Biblía kallastt, saga sem misnotuð var til hroðaverka allt frá upphafi, í nafni hippalegs náungi í Júdeu sem hafði líklegast tuggið lauf sem orsökuðu ofskynjanir og fengu hann til að trúa því að hann væri sonur Guðs almáttugs sem var svo góður að hann hafði dútlað sér við að drepa annan hvern mann á jarðkringlunni í reglulegum geðvonskuköstum sé miðað við fyrri hluta Biblíunnar.

Skyndilega rauk þessi hippi til, boðaði fögur erindi með heillandi sviðsframkomu í bland við góð siðferðisleg gildi en þegar hann henti Viðskiptaráði síns tíma út úr musteri þá fór hann yfir strikið. Auðvaldið greiip þá í taumanna, sendi boð til gamalla, vald- og fégráðugra manna sem vildu stjórna lýðnum í gegnum boðorðin tíu(sem gilti bara fyrir almenning) yfirstétt þeirra og vina sinna til góða, og hippinn hjartgóði á lauf-trippinu sínu var negldur upp öðrum til viðvörunar.

Enda var það svo að þegar ég komst til manna, laus við gasprandi prédikaranna sem nýttu sér sakleysi skólabarnanna til fjármögnunar á fégræðgi ferminganna, að maður byrjaði hægt og rólega að missa trúna á þessari bók sem Biblíu kallast, söguna af Jesús sem byrjaði fljótt að missa trúverðugleikann því t.d. dæmið með Jósef og Maríu, þessi giftu hjón sem stunduðu aldrei kynlíf, gekk aldrei upp því fljótt byrjaði maður að hugsa að annaðhvort var þetta hentisemishjónaband fyrir samkynhneigt par sem fékk gestasæði eða María hafði verið að halda framhjá náttúrulausm eiginmanni sínum og ekki þorað að segja frá því. Svo mörgum árum síðar þá kom það enda í ljós að sú ævisaga var platið eitt, samansett úr öðrum trúarbörgðum og þjóðsögum í líklegast pólitískum eða peningalegum tilgangi, hver veit? Ekki ég né þeir sem ákváðu innihald Biblíunnar fjórum öldum eftir fæðingu Krists.

Fleira spilaði þó inn í þetta verðandi trúleysi og kaldhæðni gagnvart trúarbrögðum almennt, sérstaklega þó hinni kristnu kirkju sem maður hefur haft mest kynni af í vestrænum heimi. Þegar maður byrjaði að læra um sögu þá kom fljótt í ljós að kirkjan, söfnuðir, sértrúarhópar og trúfélög hafa yfirleitt verið stjórntæki yfirstéttar sem þurfti að semja við um innihald Nýja Testamentsins á sínum tíma og stjórnun Lútherskirkjunnar færða undir vald fursta þeirra sem studdu Lútherinn í trúboði sínu í staðinn.

Enda fylgi því í framhaldi að þessi Guð var notaður til að innblása mönnum viljann til kúgunar alþýðunnar, upphafningu siðblindrar yfristéttar, friðþægingu illverka og hvatann til morða og manndrápa stríðshvetjandi þjóna friðar í þágu Guðs útvaldra þjóða með heimsvöld að yfirvarpi,  þjóðum sem kúguðu fólk vegna litarháttar síns í S-Afríku eða Suðurríkjum hinna frjálsu Bandaríkja og kveiktu í krossum, gaulandi sálma við hengingar svertingja, þjóða sem myrtu heila kynstofnanna, eyddu heilu menningunum og þjóða sem slátruðu sakleysingum í Auschwitz þá og Írak nú,

Ekki má þó gleyma því að kaþólska kirkjan á þeim tíma var orðin að valdamiklu, alþjóðavæddu fyrirtæki sem vílaði sér ekki fyrir að slátra mörg hundruð þúsund manns vegna þess að nokkrir prestar höfðu dirfst að velta því upp að fólk þyrfti ekki að ákalla Guð sinn í kirkjum, heldur gæti gert það heima hjá sér, án fjárútláta, nokkuð sem kallaðist villutrú vegna minnkandi gróða kirkjunnar og villutrúarmenn sem á þetta féllust. Voru þau frægu orð látin falla af riddara einum, þegar hann var spurður rétt fyrir drápin á villutrúarmönnum, hvernig hann færi að því að sjá hverjir væru villutrúar:“Ekki hugmynd. Látum Guð um að sortera þá út!“

Enda litaðist hin íslenska saga af svipuðum hlutum við kristnivæðingu landans, hlutum sem ég hneykslaði ömmu gömlu með þegar ég tilkynnti henni að ég færi ekki á þúsund ára afmælis valdatöku glæpasamtaka á Þingvöllum hér um árið. Enda voru aðferðirnar við kristnun Íslands ekki í anda siðaðra manna né þess boðskaps sem þeir tróðu inn á landann sem átti gamla, breyska, drykkfellda Guði sem Ásar kallast. Heldur voru aðferðirnar meira í anda mafíunnar: mannrán, hótanir, mútur og jafnvel manndráp, nokkuð sem einkennt hefur sögu allra trúarbragða frá árdögum, trúarbragða sem í annan stað boða umbyrðarlyndi og mannúð en í hinn stað nota litla klausu um að slíkt sé ekki gildi fyrir nokkurn mann sem borgar ekki verndargjaldið til rétta Guðsins, allt óheiðarleg sé leyfilegt þá.

Og þjónar kirkjunnar sem haldið er vernd yfir? Jesús minn, maður getur sagt annað en þú kannt að velja þá. Hræsnanar, loddarar, fermingastúlknufitlarar og barnaníðingar hafa gengið um brosandi með friðarins boðskpa og manngæskunar meðmæli á vörum, eyðileggjandi sálir, saurgandi allt það sem þeir boða með hlífiskildi kirkjunnar sinnar sem á söfnðui sínu sýgur úr sinum fjárhaglegt blóð í stórum gróða. Enda er til varla betri viðskiptahugmynd en trúarbrögð, þú hefur alltaf einhverja sem þurfa á vöru þinni að halda sér til sálarhjálpar, óháð árferði og viðskiptin eru alltaf örugg, sérstaklega í slæmu árferði.

Þó mðaur gæti haldið áfram endalaust um hræsni, græðgi, yfirhylmingar með illvirkjum, stuðning við dráp og fleira sem trúarbrögð nýtast við, þá breytir það því engu því ofsatrúaðir munu alltaf geta réttlætt það allt saman, sagt að það hafi verið góðverk eða nauðsyn að drepa einhvern sem ekki var sömu trúar, að það sé í lagi að nauðga konu vegna tilvitnunar í texta trúarrits síns, að öll illska og siðferðisbrot séu réttlætanleg hjá trúboðum þeirra og sendiboðum Guðs síns: hvort sem það er Osama, Bush, eða jafnvel Davíð(frjálshyggjan er nú trúarbrögð). Skiptir það engu máli í huga þessa fólks: tilgangurinn helgar meðölin, hversu ógeðfelld sem þau eru.

En þó ég sé ekki trúaður, ekki tengdur neinum trúarbrögðum lengur og mjög kaldhæðinn í garð trúarbragða, þá hef ég eina trú. Hún er ekki á einhverja ósýnilega veru, heldur er hún trú á að það fyrirfinnst bæði gott og illt í heiminum og í brjósti sérhvers manns, trúaðs sem vantrúaðs, kristinns sem múslima, búddista sem gyðings. Það mun aldrei breyta neinu um hvað hann ber fyrir sig sem réttlætingu á gjörðum sínum eða hvata verka sinna: ef hann gerir góðverk, þá gerir hann góðverk, ef hann fremur illdæði, þá fremur hann illdæði. Gott og illt, það stimplast ekki eftir trúfélögum, aðeins manneskjunni sjálfri, slíku hef ég kynnst í fari trúaðra sem vantrúaðra.

Að því söguð, vill ég segja það að þrátt fyrir mína hvössu gagnrýni hér að ofan á kristsins kirkju, þá ber ég virðingu fyrir trúskoðunum fólks sem ber sína trú í hljóði og er ekki að troða henni inn á einn eða neinn. Það fólk er líka oftast þannig gert, að það reynir að lifa eftir því góða siðferði sem í boðskapnum býr, en tekur ekki trúritin bókstaflega. Slíkt á um marga vantrúaða einnig, á meðan þeir leyfa fólki að eiga sína trú í friði, þá er það hið besta mál en ef þeir fara út í vantrúarboð sitt af sama ofstæki og krossfarar kirkjunnar, þá ganga þeir á sömu vítisleið og þeir sem standa hinum megin trúarbragðavíglínunnar.

En eitt er víst, kreppan er góður hvati til að taka á málum því frá og með deginum í dag, rennur skattfé mitt sem til kirkjunnar fór, til þarfara og betri mála að mínum dómi: Háskólans. stofnunnar sem ég tel meiri þörf á, stofnunnar sem nýtist mér og mínum mun betur en kirkjan sem ég nota aldrei.

Því verð ég að mæla með þessum skilnaði fyrir vantrúaða, hann tekur aðeins örskamma stund og maður er sáttari við sjálfan sig á eftir.

Stikla: Maybe I should have nóvember 3, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Stjórnmál.
add a comment

Hérna fyrir neðan er stikla úr myndinni Maybe I should have sem þeir Gunnar Sigurðsson leikstjóri og Herbert Sveinbjörnsson eru að gera.

Opið bréf til Dominique Strauss Kahn, forstjóra AGS nóvember 2, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Hrunið, Stjórnmál.
add a comment

Eftirfarandi bréf hefur verið sent til Dominique Strauss-Kahn, forstjóra Alþjóða Gjaldeyrissjóðsins af hálfu hóps fólks sem vill fá fund með honum til að leita svara vegna efnahagsáætlunar sjóðsins:

Reykjavík, 29. október 2009.

Hr. Dominique Strauss Kahn

framkvæmdastjóri

Alþjóðagjaldeyrisjóðurinn

Washington, D.C., 20431

U.S.A.

Ágæti Strauss Kahn:

Íslenska þjóðin stendur nú frammi fyrir miklum erfiðleikum. Þeir erfiðleikar orsakast að hluta til vegna alheimskreppunnar. Ástæðan fyrir stærð vandamálsins á Íslandi er sú að íslenskir bankar, sem voru einkavæddir m.a. í samrými við stefnu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins snemma á þessari öld, tefldu allt of djarft. Mjög ámælisvert er að þessi þróun hafi átt sér stað án þess að íslensk stjórnvöld hafi gripið í taumana. Í kjölfar bankahrunsins leituðu íslensk stjórnvöld til Alþjóðagjaldeyrissjóðsins um aðstoð í október 2008.

Við, undirrituð, teljum vafa undirorpið að sú samvinna sem Ísland hefur tekið upp við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn sé íslenskri þjóð til hagsbóta og viljum fá úr því skorið. Það er að renna upp fyrir okkur að stefna sjóðsins er öðru fremur að skuldsetja íslensku þjóðina til að gæta hagsmuna fjármagnseigenda. Ábyrgð Íslendinga er mikil og það er okkar að koma í veg fyrir að komandi kynslóðir verði skuldsettar með þeim hætti að þær geti ekki staðið í skilum. Sem almennir borgarar á Íslandi förum við fram á skýr svör.

Skoðanakannanir sýna að  meirihluti íslensku þjóðarinnar er andvígur frekara samstarfi við AGS. Þarna vegur þyngst sú staðreynd að AGS stillti íslenskum stjórnvöldum upp við vegg í Icesave-deilunni við Breta og Hollendinga. Það er óásættanlegt að alþjóðastofnun hagi sér á slíkan hátt, enda hefur þetta rúið sjóðinn því trausti sem hann hafði á Íslandi.

Þar sem hagsmunir heillar þjóðar og afkomenda okkar eru í húfi, förum við hér með fram á fund með þér, framkvæmdastjóra sjóðsins. Við viljum ræða við þig efnahagsáætlun AGS og fá skýringar á einstökum þáttum hennar. Við munum leggja fram rökstudda gagnrýni byggða á opinberum gögnum. Fundurinn getur farið fram í Reykjavík eða Washington eða annars staðar ef það hentar. Afar brýnt er að fundurinn fari fram sem allra fyrst og eigi síðar en 15. desember 2009.

Við, sem undir þetta bréf ritum, erum almennir borgarar á Íslandi. Við erum á öllum aldri, af báðum kynjum og styðjum mismunandi stjórnmálaflokka. Eftir efnahagshrunið sem varð sl. haust stóðum við fyrir opnum borgarafundum þar sem ráðherrar og þingmenn hafa mætt og svarað spurningum almennings milliliðalaust. Við teljum það heiður fyrir þig, framkvæmdastjóra AGS, að feta í fótspor fulltrúa elsta þjóðþings veraldar, Alþingis, og eiga með okkur opinn og heiðarlegan fund.

Agnar Kr. Þorsteinsson, sérfræðingur í tölvuþjónustu atvinnulaus

Ásta Hafberg, verkefnastjóri Markaðsstofu Austurlands

Elías Pétursson, framkvæmdastjóri

Einar Már Guðmundsson, rithöfundur

Guðmundur Andri Skúlason, vélstjóri

Gunnar Skúli Ármannsson, læknir

Gunnar Sigurðsson, leikstjóri

Halla Gunnarsdóttir, alþjóðastjórnmálafræðingur

Haraldur L. Haraldsson, hagfræðingur

Heiða B. Heiðarsdóttir

Helga Þórðardóttir, kennari

Herbert Sveinbjörnsson, kvikmyndargerðarmaður

Lára Hanna Einarsdóttir, þýðandi og leiðsögumaður

Lilja Mósesdóttir, alþingismaður

Ólafur Arnarson, rithöfundur og Pressupenni

Vísindaveiðar hagsmunaaðila:Til varnar Hafró nóvember 1, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Atvinnumál, Hitt og þetta, Stjórnmál, Vefurinn og umræða.
1 comment so far

Eitt sinn vann ég í fjölda ára á ríkisstofnun sem kallast Hafrannsóknastofnun. Þar á bæ vinnur fjöldi fólks við vanþakklát vísindastörf í þágu þjóðar, búandi við orradrífu skítkasts, misgáfulegra upphrópanna og stanslausar ákúrur og heimtingar hagsmunaaðila sem þola ekki að heyra annað en það sem þeir vilja að sé sagt við þá.

Engar slæmar fréttir, bara jákvæðar mega berast þaðan í þjónkun við peningalega hagsmununi þeirra einna, ekki framtíðarhagsmunum þjóðarinnar og ástandi auðlindar hennar.Öll rök og gögn eru hundsuð, vísindamenn þar og stofnunina sjálfa er reynt að gera eins tortryggilega og hægt er, töfralausnir sem eiga að skila ásættanlegri niðurstöðu fyrir hagsmunaaðilana er stöðugt haldið á loft í upphrópununum sem drekkja faglegri umræðu og slæmum fréttum þar sem sendiboðinn er skotinn af þeim sem hrópa hæst. Kunnuglegt er það ekki? Minnir þetta ekki frekar mikið á skýrslurnar varðandi bankanna fyrir hrun?

Nú í umræðunni þessa daga hefur verið slengt fram þeirri hugmynd að hagsmuna-aðilarnir sjái sjálfir um rannsóknir. Að mínum dómi er þetta vanhugsuð hugmynd og ekki bara út frá þeim grunni sem ég byrjaði á að benda á, heldur einnig af fenginni reynslu minni af þeim ágæta vinnustað Hafró og hvernig vísindavinna þeirra fer fram, nokkuð sem greinilega þingmenn ættu að kynna sér áður ásamt vísindavinnu almennt, en þeir slengja fram hugmyndum um hvernig starfið á að vera samkvæmt hugmyndfræði manna með rörsýn í þágu sinna eigin peningalegu hagsmuna.

Svo við hefjum smá útskýringar á starfseminni þar og hvernig vinnan fer fram, þá byggja allar niðurstöður á gögnum, ekki bara vísindagögnum sem Hafró safnar heldur einnig aflaskýrslum og sýnum sem veiðieftirlitsmenn Fiskistofu taka. Gögnin sem eru söfnuð af Hafró fást í gegnum leiðangra sem þeir fara og sýnatöku á afla sem landað er frá skipum og bátum.

Rannsóknaleiðangrarnir sem Hafró fer svo, safna gögnum á fyrirfram ákveðnum stöðum vítt og breitt um fiskveiðilögsöguna, ekki bara hvar þorskurinn heldur sig hverju sinni. Eru tekin mörg hundruð tog með ákveðinni gerð af trollum, þar sem allir fiskar sem koma upp eru mældir og taldir. Fjöldinn allur af tegundum fá svo ítarlegri meðferð þar sem visst magn er ekki bara mælt, heldur einnig kyngreint, vigtað, lifur vigtuð, innihald magans skoðað(nokkuð sem er ekki sérlega skemmtilegt fyrir sjóveika, sérstaklega þegar túrtappar og manni úr Fáskrúðsfirði er uppistaðan) og kvarnir teknar.

Svo maður útskýri nánar hvað kvarnir eru, þá eru það tvær beinflísar í haus fisksins þar sem hægt er að lesa aldur hans úr og er það notað til að bera saman við lengd/vigt til að leita svara við spurningum um fiskinn. Er fiskurinn eðlilega þungur? Er hann stór miðað við aldur? Hversu fljótt eru þeir að ná ákveðinni stærð? Hvað er hlutfallsega mikið ungviði í aflanum? Fækkar gamalmennunum í hafinu?

Öll rannsóknavinnan er unnin samkvæmt mótaðri aðferðafræði en ekki eftir hendinni, til að ná sem bestri gagnasöfnun sem hægt er að reiða sig á, ekki bara í dag heldur eftir tugi ára þar sem vísindamenn eiga að geta tekið gögn og skoðað þróunina aftur í tímann, treystandi á að það hafi verið rétt að verki staðið og unnið með hlutlausum, faglegum vinnubrögðum á vísindalegan hátt, ekki með populismahætti stjórnmála eða græðgissjónarmiðum hagsmunaaðila sem hugsa til skamms tíma.

Þar komum við einmitt að þessari hugmynd sem nú hefur verið hent fram, að fjöldinn allur af hagsmunaaðilum sjái um rannsóknirnar í 6-9 mánuði. Hefur þessi hugmynd verið hugsuð til enda? Fyrir fyrsta stað, hvernig á að manna þetta? Eiga vísindamenn að vera um borð í hverju skipi til að sjá um mælingar og sýnasöfnun? Eða á áhöfnin að sjá um þetta alveg? Verða öll skipin með sama veiðibúnað? Eiga þau einnig að veiða þar sem seiði og undirmálsfiskur eru? Hvað með ónýttar tegundir eða ónýtanlegar tegudnir? Á að mæla þær? Hvernig á að tryggja áreiðanleika gagna? Hvernig á að fjármagna þetta?Er vinnuumhverfi undir stjórn manna sem vilja fá sem mest fé á sem minnstum tíma, heppilegt fyrir vísindavinnu?

Þetta eru svona spurningar sem maður spyr því þetta er eitthvað sem þarf að vera hægt að svara strax, ef menn eru að bera fram svona hugmynd.

En það er ekki bara spurningar sem ég ber fram um þessa hugmynd, heldur einnig reynslu mín af rannsóknaleiðöngrum. Þar skulum við staldra sérstaklega við vinnu í togararalli, þar sem vísindastörf vs. sjómannsvinnan stangast oft á, sérstaklega þar sem vinnubrögðin eru gerólik. Þessum dugnaðarforkum sem sjómenn eru, finnst nefnilega sumum hverjum þetta hálfgerð óþörf dútlvinna sem vísindavinna er, þeir telja að það eigi að ganga áfram eins hratt og hægt er svo hægt sé að ná meiri fisk sem fyrst um borð. Þeir eru nefnilega á hlut, þ.e. fá borgað eftir aflamagni ólíkt vísindamanninum sem er á föstu timakaupi.Svo fók skilji hversu mikill tími fer í gagnasöfnun á sjó, þá tekur nær því 1,5 tíma að mæla og taka sýni úr klukkutímalöngu togi í togararalli, að meðaltali.

Einnig telja þeir smáfiska ýmsa og tegundir sem eru ekki nýttar, bara rusl sem á ekkert að vera að eyða tíma sínum í og skola eigi út með brottkastinu, brottkasti sem viðgengst í mismiklu magni í örugglega flestum ef ekki öllum skipum flotans, brottkasti þar sem menn henda jafnvel ágætum matfiski vegna þess að það fæst ekki nógu gott verð fyrir hann á markaði. Ekki nema von líka að það þurfi að reikna með brottkasti í reiknilíkön Hafró.

Ég er á því að þessi hugmynd um að setja vísindaveiðarnar í fangið á þeim sem hafa hag af því að veiða sem mest eða stjórnast af hagsmunum markaðarins sé ekki bara heimskuleg, heldur einnig hættuleg hugmynd sem minnir helst á þá athöfn þegar Þjóðhagsstofnun var lokað og greiningardeildir bankanna fengu það hlutverk að koma með efnahags og markaðsspár. Þar munu sjónarmið gróðahyggjunar stjorna, ekki fagleg. hlutlaus sjónarmið og ég blæs á þær röksemdir manna að Hafró sé ekki hlutlaus stofnun, sérstakelga komandi frá fiskverkendum sem vilja meiri afla, því af reynslu minni í starfi þar þá starfar þar fínt fólk sem vinnur vinnu sína faglega og með hlutlausum augum á þau gögn sem það hefur undir höndum, en ekki af einhverjum annarlegum hvötum líkt og þeir sem vilja veiða sem mest halda fram.

Ég allavega vona að fólk hætti þessum 2007-bankahugsunarhætti í tengslum við Hafró, taki umræðuna á vísindalegum og faglegum grundvelli en ekki pólitískum og markaðsvæddri skammtímahugsjón, og hætti að skjóta sendiboða slæmra tíðinda vegna þess að það er svo þægilegt. Kvótakerfið er gagnrýnisvert á grundvelli brasksins sem þar viðgengst og örugglega fleiru, en þegar kemur að vísndalegum þáttum og kenningum, þá eiga menn að hlusta á rök og gögn vísindamanna, en ekki populista, jafnvel þó okkur mislíki tíðindin.

Sú svelta vísindastofnun sem Hafró er og fólkið sem vinnur þar á það skilið hið minnsta, að borin sé virðing fyrir störfum þeirra sem unnin eru af fagmennsku og heiðarleika og þeirra miklu vinnu sem skilar eingöngu vanþakkæti og skítkasti í þeirra garð sem þau þola þögul, allan ársins hring af hálfu gráðugra gasprara með einhliða, fyrirfram mótaða rörsýn á hlutina og jafnvel brjálæðislegar samsæriskenningar um annarlegt alþjóðasamsæri fiskifræðinga.

Hið deyjandi Moggablogg október 31, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Fjölmiðlar, Hitt og þetta, Vefurinn og umræða.
1 comment so far

Frá því að ég hætti á Moggablogginu, í kjölfar ráðningar Hrunvaldsins mikla í áróðurstjórnarstól LÍÚ, þá hefur heimsóknum mínum fækkað þangað og varla farið inn a fréttavefinn sjálfan. Maður hefur fylgst með öðru auganu með þróuninni þar og lyft brúnum yfir því hversu hratt Hrunvaldurinn mikli og dárar hans, eru að drepa vefinn sem slíkan því hnignunarskeið deyjandi umræðuvefja er þar komið á ofurhraða.

Ferlið er yfirleitt eins. Fyrst kemur einhver stóratburður sem heggur á trúverðugleika vefsins og stjórn hans(ráðning Davíðs Oddsonar í þessu) og fjölmargir hverfa á brott, sérstaklega margir af þeim málefnalegri. Eftir það högg, róast yfirleitt aftur, þeir málefnalegu sem héldu tryggð ennþá, vilja ekki færa sig um set vegna þess að þeir eru vanir umhverfinu(sem er mjög gott hjá blog.is), telja að þetta lagist aftur o.sv.frv. Sjáanleg minnkun á aðsókn sést þó og færri taka þátt í umræðum sem voru líflegar áður.

Þá kemur næsta högg sem er oftast nær, tengt ákvarðanatökum stjórnenda. Slíkir hlutir hafa verið að gerast upp á síðkastið, Litli Landsímamaðurinn rekinn af blogginu fyrir að skrifa gagnrýnna grein á Baldur Guðlaugsson en ekki stuggað við manni sem hvetur til dráps á forsætisráðherra og fjármálaráðherra, heldur er viðkomandi hampað sem forsíðubloggara. Hlutlæg ritskoðun hefur semsagt orðið æ ljósari en áður, ritskoðun sem veldur því að fólk með skoðanir andstæðar eigendum og stjórnendum, hugnast ekki lengur að varpa þeim fram á vettvangi viðkomandi miðils.

Slíkt olli því að allavega einn eðalpenni sem er í miklu uppáhaldi, Svanur Gísli Þorklesson, lét sig hverfa nú ásamt því að margur maðurinn er byrjaður að íhuga hvort þeir eigi heima í þeim hópi sem er orðinn ráðandi á Moggablogginu: ofsatrúarmenn og öfgafullir andstæðingar ESB sem froðufellandi öskra landráð og föðurlandsvikari í öðru hverju orði, sem flestir aðhyllast einmitt stjórnmálaskoðanir þær sem áróðurstjórinn aðhyllist.

Næst sem gerist er að umræðuflóran verður einsleitari, færri og færri taka til máls, það verður minna og minna um nýjar raddir, nýja umræðuvinkla og ferskar pælingar. Að lokum eftir 1-5 svona högg í viðbót, verða aðeins örfáir fyrirsjáanlegir aðilar eftir í umræðunni sem gengur út á skítkast og „Já, Nei, Víst“-upphrópanir sem menn nenna varla að lesa. Þá hefur aðsókn minnkað, vægi vefsins í almennri umræðu minnkað, auglýsingagildi minnkað. Yfirleitt í kjölfarið reyna þá stjórnendur að ná tökum á umræðunni á ný, umræðunni sem þeir eyðilögðu með aðgerðarleysi, misráðnum ákvörðunum og mjög hlutlægri ritskoðun en það er of seint, vörumerkið er dáið eða samnefnari fyrir það sem skolast til hafs í gegnum ræsi borgarinnar.

Það sem er þó áhugavert við þetta ferli á Moggablogginu, er hversu fljótt það hefur gengið yfir því ferlið frá fyrsta höggi til næsta, er nokkrir mánuðir upp í ár. Þarna hefur þeim tekist þetta á ca. mánuði og hafa sett nýtt met e.t.v. Geri aðrir betur.

Svo get ég ekki annað í lokin en skrumað aðeins, en að láta vita að ég ásamt fleirum, erum að koma upp bloggvef og verður það tilkynnt með látum bráðlega þegar hann fer í loftið. Maður stenst ekki svona auglýsingatækfæri, fyrst fólk nennti að lesa svona langt.

Krafa á hendur bankamönnum október 30, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Fjölmiðlar, Glæpir og rannsóknir, Hitt og þetta, Hrunið.
4 comments

Til þeirra bankamanna sem gera kröfur í þrotabú vegna svefnleysis og slíks, fyrrum yfirmanna þar og stjórnar/stjórnenda,

Í tilefni þess að einhverjir ykkar hafa opinberað siðblindu sína á ný samkvæmt fréttum Stöðvar 2, með kröfum í þrotabú bankanna sem ganga út á það m.a. að þið fáið greitt fyrir svefnleysi sprottnu upp úr áhyggjum yfir því að hafa ekki stolið nóg og bónusa fyrir að setja heila þjóð á hausinn, þá hef ég ákveðið að gera kröfur á hendur ykkar einnig m.a. vegna eftirfarandi þátta:

  • Svefntruflanir og geðraskanir vegna hrunvaldandi græðgi og siðleysi bankamanna
  • Líkamlegra streitu s.s. hækkun á blóðþrýstingi og annarra heilsukvilla á borð við kvef/ofkælingu vegna mótmæla.
  • Áhyggjum vegna hækkandi lána og minna fé á milli handanna vegna stöðutöku bankamanna gegn krónunni o.fl. vísvítandi verðbólguvaldandi aðgerðum sem leiddu til Hruns.
  • Ör á sálinni eftir að hafa orðið vitni að þáttöku bankamanna í morði á öllu trausti hér á landi.
  • Skertra lífsgæða til lengri tíma vegna gjörða bankamanna.
  • Að hafa vísvitandi og skipulega leitt til atvinnuleysis mín og þúsunda annarra borgara sem eiga svo að borga fyrir sukk og siðblindu bankamanna sem hvorki iðrast né sjá nokkuð rangt við gjörðir sínar.

Ég krefst þess að þeir bankamenn sem áttu hlut að máli,  greiði til baka allan þann skaða sem þeir ollu Íslandi. Einnig að greiddar verði ásættanlegar skaðabætur sem fyrst til mín og allra annarra fórnarlamba nauðgunnar þeirra á þjóðarsál Íslendinga og hermdarverkum gegn fjárhag íslensks almennings. Ef ekki verður gert upp, þá vænti ég þess og krefst að stjórnvöld grípi til ráða sinna, geri allar eigur þeirra bankamanna sem áttu hlut að máli og sjái til þess að þeir verði múraðir inn í verstu og myrkustu dýflissur heims.

Ég vill einnig benda viðkomandi bankamönnum á, að engar afsakanir verða teknar gildar, afsakanir á borð við að einhverjir hafi nú reynt að mótmæla þessu innan bankans því slíkar afsakanir vitum við að er yfirklór. Hver sá sem sagði slíkt, endaði yfirleitt á austurvígstöðvum bankakerfisins, þ.e. í dyravarðastarfi útibús í krummaskuði sem enginn vil búa á.

Með engri vinsemd og virðingu,

Agnar Kr. Þorsteinsson

E.S. Ef þörf krefur, þá mæli ég með að viðkomandi bankamenn sem neyttu gulls, fari í de-tox til Jónínu Ben, til að ná því úr líkama sínum, og selji það svo upp í skuldir sínar við samfélagið.

Hið tannlausa ljón ASÍ í faðmi Sirkustjórnar Atvinnulífsins október 29, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Atvinnumál, Hitt og þetta, Stóriðja, Stjórnmál.
1 comment so far

Ég er búinn að vera mikið hugsi yfir verkalýðshreyfingunni eftir ársfund ASÍ sem ég sat sem fulltrúi VR, og efasemdir um hverjum hún þjóni í dag, fengu aukin byr þar og þegar maður sá stórkallalega tilkynningu ASÍ fyrir hönd SA, um að orku- og auðlindaskatta skyldi slá af, varð maður eiginlega hálfreiður.

Enda tel ég það ekki vera hlutverk verkalýðsfélaga að vera þrýstihópur fyrir álfyrirtæki og kvótagreifa sem hafa fengið skatta- og tollaívilnannir, niðurgreidda orku á kostnað almennings, frítt spil með auðlindir landsins og hafa grætt á kreppunni, hvað þá að ganga fram til þeirra verka hreint og beint í stað þess að þegja og leyfa þá atvinnurekendum að væla einum.

Að sama skapi steinþegir ASÍ um tekjuskattsmál og persónuafslátt sem ætti að vera forgangsatriði, æsir sig frekar yfir orku- og auðlindaskatti, heimtar hækkun tryggingargjalds í staðinn ásamt atvinnurekendum, og að atvinnurekendum verði gefið frítt spil í atvinnuleysistryggingarsjóði.

Fyrirgefið, en er ekki í lagi? Hafa menn ekkert lært af því hvernig atvinnurekendur fara með sjóði sem þeir eiga ekki svo sem lífeyrissjóði?Á að fara að gefa þeim frítt spil til sukks að nýju, með aðstoð verkalýðshreyfingar? Og hvar eru fyrirtæki að spara yfirleitt þessa daganna? Jú, í launakostnaði.  Hvernig spara þau? Með því að segja upp fólki eða lækka í launum.

Að mínum dómi, þá er ASÍ ekki að i vinna að hag sinna umbjóðenda með því að fara fram á hluti sem hafa þær afleiðingar að fólki verði sagt upp eða lækki í launum. Ekki bætir úr skák að þetta bitnar sérstaklega á aðilum sem vinna við þjónustustörf og verslun sem er llla stödd og því kæmi það illa við félagsmenn VR sérstaklega. Enda er það forkastanlegt að ASÍ beiti sér frekar fyrir hagsmunum velstæðra fyrirtækja sem hafa fengið allt upp í hendurnar, græða á kreppunni en vilja ekkert gefa af sér í staðinn til endurreisnar samfélagsins enda getur maður ekki annað en tekið undir orð félagsmálaráðherra, að maður veltir fyrir sér hvort við þurfum á slíkum fyrirtækjum að halda.

En að ASÍ aftur og upplifuninni af ársfundinum. Nú efast ég ekki um að flestir þar hafi mætt þar til að vinna að heilindum. Sí ofan í æ,  heyrði maður ræður eða rökstuðning sem gengu út á meðvirkni og varnir fyrir atvinnurekendur í lifeyrissjóðsmálum, stóriðju eða öðrum málum. Endaði það líka með þeirri tilfinningu að maður væri staddur hjá Chamberlain-ískum samtökum sem þorðu ekki að styggja óvin sinn: atvinnurekendur, og eins og tilkynninguna með auðlinda- og orkusskattsmálin, voru tilbúin til þess að fórna öllu, meðal annars síðustu leifunum af orðspori verkalýðshreyfingarinnar, til að viðhalda Stöðugleikasáttmálanum fyrir atvinnurekendur fyrst og fremst.

Er þetta ekki frekar öfugsnúið? Eiga ekki atvinnurekendur að vera hræddir við að styggja verkalýðshreyfinguna? Eru það ekki atvinnurekendur sem eiga að leggja sitt á vogarskálarnir til að tryggja friðinn en ekki öfugt?Er verkalýðshreyfingin búin að gleyma því að atvinnurekendur eru óvinirnir eða er hún orðin svo samtvinnuð hagsmunum atvinnurekanda  sem fagfjárfestir og fyrirtækjaeigandi?

Enda þegar maður lítur yfir þetta nokkrum dögum síðar, þá varð manni ljóst að það sem manni ofbauð á þessum fundi og var gáttaður á: skeytingarleysi fundargesta og háðs- og fyrirlitningartón sem beitt var gegn áhyggjum sumra, þegar rætt var um að SV-línan til Helguvíkur lægi yfir vatnsból Reykjavíkur, var meira í anda atvinnurekanda sem berjast fyrir stóriðju. Umræðan var á þá leið að álver væri mikilvægari en hugsanleg vatnsmengun sem gæti haft áhrif á hendur hundrað þúsund manns sem margir eru innan vébanda verkalýðsfélaga.

Ég komst líka að þeirri niðurstöðu að ég væri  staddur meðal tannlausra ljóna sem nutu sín best í fangi Sirkusstjórnar Atvinnulífsins, sem sagði þeim að urra eftir pöntun. Enda veltir maður fyrir sér hvort VR sem slíkt, eigi nokkuð erindi þarna inn lengur, ef það ætlar að láta taka sig alvarlega sem verkalýðsfélag sem hugsar um umbjóðendur sína og hag þeirra til framtíðar.

Svo gæti ég reyndar hafa farið á vitlausan fund, Samtök Atvinnulífsins voru að funda um svipað leyti.

Flóttinn frá Landsbankanum október 28, 2009

Posted by Agnar Kristján Þorsteinsson in Hitt og þetta, Hrunið, Hugleðingar.
2 comments

Þriðjudagurinn 27. október 2009, varð að sögulegum degi í mínu líf. Þann dag náði ég að flýja úr Stalag-130 hjá Landsbankanum-Birkenau, sem gaddavír innlagðra launa og VISA-reikningar höfðu haldið mér föngnum þar, gætt af stuttbuxnaklæddum fangavörðum ráðna beint frá vinnumiðlun Valhallar og hættusvæðin lýst upp með birtunni frá hinni „tæru snilld“ Ísþrælkunar-ljósaskemu fyrrum yfirfangabúðastjóra Landsbankans-Birkenau sem uppsett hafði verið með samþykki slaufuskreytts skratta og syfjulegu sinnuleysi Fjármálaeftirlits.

En eitt sinn fyrir löngu síðan, þá var Stalag-130 ekki fangabúðir, heldur vinalegt bankaútibú í eigu ríkisbankans Landsbankans sem ég hafði átt reikning hja um tíma, reikning sem var ekkert mikið notaður af námsmanni og síðar verkamanni sem fékk greitt sitt fé á föstudögum og of ungur til að hugsa lengra en hverja helgi fyrir sig.

Loks kom að ögurstund. Framkvæmdastýra fyrirtækisins setti hnefann í borðið og heimtaði að ég skyldi hundskast til að fá mér debet-reikning, undur alnetsins gerði það nefnilega að verkum að hún þurfti ekki að skrifa ávísanir lengur, heldur gat með músarsmellum og lylaborðsbarsmíðum fært peninga á milli án þess að við sæjum það hvorugt. Að sjálfsögðu varð ég að beiðni hennar enda hljómaði þetta sem framúrstefnulegur kostur sem myndi gagnast öllum til framtíðar, létta budduna manns og minnka tilfinninguna fyrir hvað peningar væru.

Ákvörðun var þá tekin í hvelli, ég skundaði upp í fyrrnefnt útibú eftir að kostir þess að beina bankaviðskiptum þangað urðu ofan á: útibúið var mjög nálægt og ekki sakaði að bráðhugguleg rauðhærð snót var gjaldkeri þar.

Stuttu síðar var maður kominn með tékkareikning, VISA-kort síðar að kröfu vinnunar og upphófst þá margra ára samband sem leið hratt áfram þar sem vinaleg samskipti og persónuleg þjónusta réði ríkjum í þessu litla útibúi þar sem tilfinningin var að þarna þekkti starfsfólkið andlit manns og sömu elskulegu andlitin sáust árum saman.

Svo kom þó að halla fór undan fæti í þessu sambandi. Svallmikill og bíræfinn gangsta-rappara“wannabe“ sem kunni ekki einu sinni að hneppa upp alla skyrtuna og faðir hans sem vildi verða kóngurinn yfir Íslandi, snéru til baka frá ríki vodkasötrandi mafíosa og keyptu bankann með láni frá hinum ríkisbankanum.

Brátt byrjuðu þeir svo að bjóða mér tilboð sem ég gæti ekki hafnað í hvert sinn sem ég um bankans dyr gekk, með orðum um hvað ég væri góður viðskiptavinur. Til allrar hamingju stökk ég ekki á tilboðið því það huldi í raun miskunnarlausa vél siðblindu sem ætlaði sér að hneppa mann fyrst og fremst í peningalega þrælkun fyrir gullkeðjuveislum rapparadrengsins umkringdum handvöldum teinóttklæddum hýenum sem skemmtu sér þar vel viðí að slafra í sig gulli skreytt pasta misréttis, borið fram með blóði svikins trausts og súrum ávöxtum sundraðs samfélags.

Frá þeirra yfirtöku liðu árin hratt án viðkomu minnar í bankann, undur tækninnar gerðu mér það kleyft að stíga ekki þar inn nema í brýnustu nauðsyn. Loks kom þó að því að stutt fyrir hrun gekk ég inn í útibúið vinalega sem hafði flutt í stærra húsnæði og horfði í forundran yfir. Hinar vinulegu konur sem þjónuðu þar voru horfnar með nótt hinna löngu bréfahnífa, litla vinalega útibúið var orðið að kuldalegum leikvelli stífra, ljóshærðra kvenna og vatnsgreiddra verðbréfagutta í stífpressuðum teinóttum fötum sem brostu svo breitt að glytta mátti í vígtennur blóðsugna. Mér varð strax ljóst að ég var ekki velkominn þar lengur,  ég var annars flokks,  ég var ekki innvígður, innmúraður og með eignarhaldsfélag í braski, ég var mjólkurkúin almenningur sem átti aðeins að skaffa fé í spilavítið þarna.

Enda stuttu síðar fór allt fjandans til, Fjórða Ríki Frjálshyggjunnar hrundi með dyggri skipulagningu þeirra sem raðað höfðu sér efst í lag bankanna og opinberuðu sig nú sem siðblindir skaðvaldar sem skudlir fengnar með svikamyllum, skyldu eftir í fangi fjölskyldna landsins sem einar eiga að greiða fyrir sukkið, vargar viðskiptalífsins og blóðsugur bankanna voru og eru nefnilega enn hafnar yfir öll lög samfélagsins, þökk sé stjórnmálastéttinni. Reiði manns varð mikil, lengi vel langaði manni til að særa þessa frjálshyggjufjanda aftur til Valhallarvítisins sem sleppti þeim lausum gegn samfélaginu, sérstaklega þegar sást til þeirra hlæjandi gangandi framhjá þeim sem erfa skyldu skuldir þeirra, fullvissir um að aldrei verði á þeim tekið.

Brátt dró þó til tíðinda í samskiptum míns og bankans sem opinberað hafði sig sem miskunnarlausar útrýmingarbúðir fjárhags fjölskyldna og framtíð þjóðar, líkt og nýr yfristjórnandi fræddi fólk um. Einn daginn í mars taldi bankanum óhætt að láta sverfa til stáls, búsáhaldabylting var búin, lægt hafði að mati stjórnenda bankans og nú skyldi halda áfram leiknum enda sömu spilafíklar enn þar um borð. Símhringingu eina gerði ég þangað, grunlaus um það, og bað um greiðsludreifingu á VISA-reikningi sem um lúguna hafið borist, til að bjarga mér úr tímabundnum erfiðleikum. Kuldaleg kvenmannsrödd tilkynnti mér það að þar sem ég hefði eina fyrir, þá gæti ég gleymt því, ég skyldi skila inn kortinu ef ég vildi slíkt.

Þrumulostinn yfir kuldalegu svarinu, rauk ég í bankann, hálfgapandi yfir því þar sem ég hafði ávallt staðið í skilum, ávallt fengið svona fyrirgreiðslu ef til þyrfti og þetta hlyti að vera misskilningur.Þegar í bankans búðir var komið, var mér vísað til þjónustufulltrúans sama og í símanum hafði kveðið upp sinn dóm sem var endanlegur. Ekkert skyldi fyrir mig gera enda var ég hvorki skuldugur auðmaður né flokksbundinn í fálkans Valhöll. Köld orðin boruðu sig inn í sálu mína sem vissi ei hvað skyldi gera og augu mín leituðu niður. Þá varð mér ljóst sannleikurinn, ég var kominn í röndóttan fangabúning með gula stjörnu með ísaumuðu orði:“Almenningur“. Við það tók ég þá ákvörðun, ég yrði að flýja frá Landsbankanum-Birkenau því annars yrði örlög mín þrældómur fyrir skuldum stjórnmálastéttarinnar sem bak við borðið fengu fyrirgreiðslu eða kúlulánum kvótagreifanna sem á næsta borði fengu afskriftir allra sinna skulda meðan nöktum fjölskyldum var ýtt inn í sturtuklefa skuldafangelsis með fölsku loforði um greiðslu-aðlögunarsturtu, af stuttbuxnadrengjum með armband hinnar Bláu handar og gjammandi Doberman-hundum innheimtudeilda.

Út rauk ég, beint í SPRON sem vildi fyrir mig allt gera, sérstaklega eftir að ég hafði hafið flóttatilraun mína með því að henda VISA-kortinu á borð þjónustufulltrúans sem hlýddi bara skipunum komnar frá þeim sem réttlætisvon almennings vildu deyða. Náði ég þó fram smá uppreisn innan fangabúðanna, með því að sitja þögull, glápandi á útprent fyrir framan þjónustufulltrúann þar til tími var kominn til að taka strætó. Greip ég þá vagninn til hlýlegra húsakynna SPRON og skrifaði þar undir að ég vildi þeim fyrir fé mínu treysta. Því miður var það of seint, vítisvélar hrunsins drápu þá von, þremur dögum seinna án þess að ganga frá endanlegu frelsi frá reikningsviðskiptum við Landsbankann-Birkenau.

Eftir þessa misheppnuðu flóttatilraun sem hafði skilað mér þó vist fjarlægri þessum fangabúðum, þá hélt ég mér til hlés, beið eftir réttu færi til endanlegs flótta frá þessum fangabúðum með táknrænni lokun allra reikninga, grátandi hverja krónu sem fór inn á reikning þar til greiðslu á VISA-skuldinni, og loks kom tækifærið en nei, fangabúðaverðir Fjórða Ríkisins komu í veg fyrir það. Klásúla um að ekki mætti vera nein hreyfing á reikningi í heilan mánuð áður en honum yrði lokað, lokaði flóttaleiðinni tímabundið og varð ég því að bíta á jaxlinn og bíða rólegur þar til sú stund rynni upp.

Loks hafðist það svo í gær, ég náði að flýja með aðstoð vinalegs þjónustufulltrua af því tagi sem hafði haldið mér í viðskiptum og hugsaði ég með mér þegar ég gekk út um hlið útibúsins, að kannski væru þeir að reyna að umbreyta þessum fangabúðum fjölskyldna yfir í manneskjulegt bankaútibú að nýju í anda ríkisbankans gamla. En sú hugsun dó strax um leið og út var komið því mér varð litið upp og sá merki bankans með einkunnarorðunum:“Ís-Björg gerir þig frjálsan.“ Við það dó sú falsmynd sem ég hafði orðið vitni að við brottför mína, falsmynd hannaða af þeim sem hruninu höfðu valdið og sátu enn sem stjórnendur inann bankans. Við það kom ákveðnari, skýrari og heilbrigðari hugsun í staðinn upp í huga minn:

Aldrei aftur Landsbankinn.